Robin

“Op m’n zestiende wist ik het zeker, ook mijn buitenkant moest passen bij wie ik ben, een vrouw. Ik gaf het nog even de tijd en ben op mijn zeventiende naar de huisarts gestapt. Het duurde bijna drie jaar voordat er beweging in kwam, maar inmiddels zit ik nu zo’n twee jaar in transitie - het proces naar mijn wensgeslacht. 

Als ik erover vertel, zijn mensen nog wel eens verbaasd dat ik nog maar zo betrekkelijk kort op weg ben. “Maar je ziet er zo mooi uit! Ik had nooit gedacht dat je transgender bent!”, is nog wel eens de reactie. Hoewel ik me nooit een jongen heb gevoeld, is het natuurlijk een mooi compliment. Ik heb ook wel geluk gehad dat ik zo ‘passibel’ ben - dat is transgender-jargon voor als je er van nature al overtuigend uitziet als je wensgeslacht. Ondanks dat is het natuurlijk een intensief proces om te komen waar je wilt zijn. Hormonen, psychologen, tests, er gebeurt veel. 

“Eigenlijk is het stom dat ik dit allemaal moet doen voordat ik kan zijn wie ik mijn hele leven al ben.” 

Eén van die vele stappen is een geslachts- aanpassende operatie, een vaginaplastiek. Die kan pas worden gedaan als de huid in dat gebied definitief onthaard is. Daarvoor werd ik vanuit het VUmc doorverwezen naar de Laserkliniek. Spannend en eng, vond ik dat. Ik was heel onzeker en liet ‘die kant van mezelf’ niet graag zien. Mensen die je helemaal niet kent, behandelen zo’n intiem deel van je lichaam... Gelukkig begrijpen ze dat hier in de Laserkliniek. Ik word elke keer behandeld door dezelfde huidtherapeut, wordt niet gezien als een buitenbeentje en voel me op m’n gemak. 

Ik word er trouwens echt wel eens verdrietig van, want eigenlijk is het stom dat ik dit allemaal moet doen en ondergaan voordat ik kan zijn wie ik mijn hele leven al ben. Ik snap dat het nodig is, maar het liefst zou ik morgenochtend helemaal af wakker willen worden - precies zoals de vrouw die ik ben.” 

‍